معنی طعن زدن در لغت نامه دهخدا

سرزنش کردن. نکوهش کردن:، زده کنگرش طعنها بر فلک، رسیده سر تیغ او بر ملک.، فردوسی.، در تاریخی که میکنم سخنی نرانم که آن به تعصبی و میلی کشد... بلکه آن گویم که تا خوانندگان با من اندر این موافقت کنند و طعنی نزنند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 175).، اگر طعنی زند بر وی خسیسی، بجزوحشت مباد او را انیسی.، نظامی.، رجوع به طعنه زدن شود

معنی طعن زدن در فرهنگ فارسی معین

سرزنش کردن، به سخن کنایه کسی را رنجاندن

معنی طعن زدن - جستجوی لغت در جدول جو

طعن زدن(خوَشْ / خُشْ مَ گُ تَ)

لغت نامه دهخدا

طعن زدن

فرهنگ لغت هوشیار

طعن زدن((~. زَ دَ))

فرهنگ فارسی معین

طنز زدن

طعنه زدن، مسخره کردن

فرهنگ فارسی عمید

طعنه زدن

سرزنش کردن، ملامت کردن، گوشه و کنایه زدن، برای مثال همه حمال عیب خویشتنیم / طعنه بر عیب دیگرآنچه زنیم (سعدی - لغت نامه - طعنه زدن)

فرهنگ فارسی عمید

طعن کردن

سرزنش کردن، عیب کردن، ملامت کردن

فرهنگ فارسی عمید

طعنه زن

طعنه زننده،، ملامت کننده، سرزنش کننده، برای مثال به جان آید از دست طعنه زنان / که خود را بیاراست همچون زنان (سعدی۱ - ۱۶۹ حاشیه)

فرهنگ فارسی عمید

طعنه زدن

(خوَشْ / خُشْ زَ دَ)

عیبجوئی کردن، مجازاً، توبیخ و سرزنش کردن. بد گفتن. خرده گرفتن:
به دل کین همی داشت (گرزم) ز اسفندیار
ندانم چه شان بود ز آغاز کار
هر آنجا که آواز او آمدی
از او زشت گفتی و طعنه زدی.
دقیقی (از شاهنامه).
ما را بدان لب تو نیاز است در جهان
طعنه مزن که با دو لب من چرا چخی.
کسائی.
چه زنی طعنه که با هیزان هیزند همه
که توئی هیز و توئی مسخره و شنگ و مشنگ.
خطیری.
به یتیمی و دوروئیت همی طعنه زنند
نه گل است آنکه دوروی و نه در است آنکه یتیم.
اسکافی (از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 389).
چند زنی طعنۀ باطل که تو
مرتبت یاران را منکری.
ناصرخسرو.
طعنه چه زنی مر مرا بدان کم
از خانه براندند اهل عصیان.
ناصرخسرو.
ز رغم آنکه به خاقانی تو طعنه زنند
غم تو شادی من شد که شادمان بادی.
خاقانی.
ای طعنه زده به دیگرانم
در کاهش جان من فزوده.
خاقانی.
بر طرز عنصری رود و خصم عنصری است
کاندر قصیده هاش زند طعنه های چست.
خاقانی.
از دست عشق چون به سفالی شراب خورد
طعنه نخست در گهر جام جم زند.
خاقانی.
مرا طعنه مزن در عشق فرهاد
به نیکی کن غریب مرده را یاد.
نظامی.
چه طعنه زنی مرا که من نیز
در سوختنم به بی قراری.
عطار.
که صواب این است و راه این است و بس
کی زند طعنه مرا جز هیچکس.
مولوی.
آنکه میلرزد ز بیم رد او
آنکه طعنه میزند بر جد او.
مولوی.
طعنه بر عیب دیگران مزنید.
(گلستان).
همه حمال عیب خویشتنیم
طعنه بر عیب دیگران چه زنیم.
سعدی.
یاسمین روئی که سرو قامتش
طعنه بر بالای عرعر میزند.
سعدی.
چون صدف پروردم اندر سینه درّ معرفت
تا به جوهر طعنه بر درهای دریائی زدم.
سعدی.
طعنه برحیرت سعدی نه به انصاف زدی
کس چنین روی نبیند که نه حیران ماند.
سعدی.
به طعنه ای زده باد آنکه بر تو خواهد بد
که بار دیگرش از سینه برنیاید وای.
سعدی.
کجائی ای که تعنت کنی و طعنه زنی
تو بر کناری و ما اوفتاده در غرقاب.
سعدی.
ترا آسمان خطبه مسجد نوشت
مزن طعنه بر دیگری در کنشت.
سعدی.
یکی طعنه میزد که درویش بین
زهی پارسایان پاکیزه دین.
سعدی (بوستان).
طعنه بر من مزن به صورت زشت
ای تهی از فضیلت انصاف
تن بود چون غلاف و جان شمشیر
کار شمشیر میکند نه غلاف.
جامی (بهارستان).
سزد گر طعنه حیوانی زند بر زاهدان طالب
که باز از دست ساقی جرعه ای نوشید و آدم شد.
طالب آملی (از آنندراج).
- امثال:
گذشت آنکه عرب طعنه بر عجم میزد

عیبجوئی کردن، مجازاً، توبیخ و سرزنش کردن. بد گفتن. خرده گرفتن:
به دل کین همی داشت (گرزم) ز اسفندیار
ندانم چه شان بود ز آغاز کار
هر آنجا که آواز او آمدی
از او زشت گفتی و طعنه زدی.
دقیقی (از شاهنامه).
ما را بدان لب تو نیاز است در جهان
طعنه مزن که با دو لب من چرا چخی.
کسائی.
چه زنی طعنه که با هیزان هیزند همه
که توئی هیز و توئی مسخره و شنگ و مشنگ.
خطیری.
به یتیمی و دوروئیت همی طعنه زنند
نه گل است آنکه دوروی و نه دُر است آنکه یتیم.
اسکافی (از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 389).
چند زنی طعنۀ باطل که تو
مرتبت یاران را منکری.
ناصرخسرو.
طعنه چه زنی مر مرا بدان کم
از خانه براندند اهل عصیان.
ناصرخسرو.
ز رغم آنکه به خاقانی تو طعنه زنند
غم تو شادی من شد که شادمان بادی.
خاقانی.
ای طعنه زده به دیگرانم
در کاهش جان من فزوده.
خاقانی.
بر طرز عنصری رَوَد و خصم عنصری است
کاندر قصیده هاش زند طعنه های چست.
خاقانی.
از دست عشق چون به سفالی شراب خورد
طعنه نخست در گهر جام جم زند.
خاقانی.
مرا طعنه مزن در عشق فرهاد
به نیکی کن غریب مرده را یاد.
نظامی.
چه طعنه زنی مرا که من نیز
در سوختنم به بی قراری.
عطار.
که صواب این است و راه این است و بس
کی زند طعنه مرا جز هیچکس.
مولوی.
آنکه میلرزد ز بیم رد او
آنکه طعنه میزند بر جد او.
مولوی.
طعنه بر عیب دیگران مزنید.
(گلستان).
همه حمال عیب خویشتنیم
طعنه بر عیب دیگران چه زنیم.
سعدی.
یاسمین روئی که سرو قامتش
طعنه بر بالای عرعر میزند.
سعدی.
چون صدف پروردم اندر سینه دُرّ معرفت
تا به جوهر طعنه بر دُرهای دریائی زدم.
سعدی.
طعنه برحیرت سعدی نه به انصاف زدی
کس چنین روی نبیند که نه حیران ماند.
سعدی.
به طعنه ای زده باد آنکه بر تو خواهد بد
که بار دیگرش از سینه برنیاید وای.
سعدی.
کجائی ای که تعنت کنی و طعنه زنی
تو بر کناری و ما اوفتاده در غرقاب.
سعدی.
ترا آسمان خطبه مسجد نوشت
مزن طعنه بر دیگری در کنشت.
سعدی.
یکی طعنه میزد که درویش بین
زهی پارسایان پاکیزه دین.
سعدی (بوستان).
طعنه بر من مزن به صورت زشت
ای تهی از فضیلت انصاف
تن بود چون غلاف و جان شمشیر
کار شمشیر میکند نه غلاف.
جامی (بهارستان).
سزد گر طعنه حیوانی زند بر زاهدان طالب
که باز از دست ساقی جرعه ای نوشید و آدم شد.
طالب آملی (از آنندراج).
- امثال:
گذشت آنکه عرب طعنه بر عجم میزد

لغت نامه دهخدا

طبق زدن

پارسی است تبگ زدن هماغوشی زنان و همسایی تبگ های خویش مالیدن دو زن شرم خود را به یکدیگر سحق مساحقه

فرهنگ لغت هوشیار